مادر ورزشکار ................!

روزهای زوج میریم باشگاه .......................

من میشینم روی پله ها و تورو تماشا میکنم . تو و تمام دختر بچه های 8 و 10 و 13 ساله و 17 ساله و 20 ساله و..........

تماشا میکنم که بالانس میزنید و پل میرید و وارو و نیم وارو تمرین میکنید...... وصدای داد زدن های خانم ابراهیمی و صدای گریه های دختر بچه ها موقعی که خانم ابراهیمی با زانو کمرشونو فشار میده تا بچسبه به زمین تو حرکت 180.

.

.

وسط این تماشا کردن یه دختر بچه مو فرفری سفید رو میبینم با بلوز و شلوار سفید که کنارش خط قرمز داره .

دختر بچه ای با استعداد فراوون تو ژیمناستیک ..............

دختر بچه ای که بیشتر 24 ساعت شبانه روز رو غرقه تو خیال و رویا ...... و تو تایم باشگاه این رویا فقط و فقط رویای قهرمانی   و سکو و مداله ......

.

.

غرق این خیالاتم که ..... هانا میاد رو پام میشینه و ....... با یه صدای لوس میگه " مامان .... خسته شدم ..."

.

ومن  دختر بچه مو فرفری رو گم میکنم بین بچه های شیک و ژیگول باشگاه .................

دختر بچه تپل سفید .... گم میشه بین مانکن های برنزه ..........

دختر بچه با بلو ز شلوار سفید خط دار ....... گم میشه بین مایو صورتی پوش ها...............

.

دختر بچه موفرفری میشه یه مامان 31 ساله ...... که در به در دنبال یه فرصته واسه رویا بافی ........... 

.

.

جلسه پیش با خانم ابراهیمی صحبت کردم ....... و اون هم با خوشحالی پذیرفت که شاگرد قدیمیش کنار دختر کوچولوش دوباره تو باشگاه تمرین کنه.

و میشه گفت 2 شنبه ........... 25 مرداد 95 یکی از بهترین روزهای چند وقت اخیر بوده.

بعد 20 سال برگشتم به باشگاه قدیمی ....... وصداهای آشنا ...... 1-1 و 1-2 و1-3و ......

 انقدر ورزش کردم و عرق ریختم ..... انگار اومده بودم میدون جنگ .............

در حقیقت برای من میدون جنگ هم بود ................... جنگ با همه نفرت ها و بغض ها و سکوت های این چند ماه. جنگ با همه نامردی ها و بی معرفتی ها  . جنگ با همه دروغگو ها و دوروها .

من پیروز این جنگ بودم ......... من راهم رو پیدا میکنم ............ و دروغگو همیشه بازنده است.